December 2001 nieuwsbrief


Ook dit jaar zullen we net als vorig jaar niet voor de kerstdagen in Belgie zijn. Maar dit jaar heeft
dat gewoon alles te maken met het feit dat ik nu te ver gevorderd ben in de zwangerschap om nog
een transatlantische vlucht te maken. Voor meer nieuws over de zwangerschapsvorderingen,
verwijs ik jullie graag naar het bolle-buik dagboek.

Ondertussen is de Thanksgiving-kalkoen alweer lang verteerd. Dat 4-dagen lange weekend eind
november was veel te snel voorbij. Voor fotos van het kalkoenfestijn kunnen jullie terecht in de
splinternieuwe rubriek Living in the US, waar we telkens zullen proberen om een typisch
Amerikaanse toestand voor te stellen. Deze keer staat die rubriek in het teken van Thanksgiving-
vieren.

Dat we dit jaar niet voor de feestdagen in Belgie kunnen zijn, probeert mijn zus goed te maken
door ons te komen bezoeken in de kerstperiode. Het was even spannend of ze wel zou kunnen
komen, want ze had Sabena-ticketten die nu helaas niet meer bruikbaar zijn. DAT vliegt op het
moment van schrijven van deze nieuwsbrief nog steeds niet tussen Brussel en New York (alleen
binnen Europa), ook al was eerder aangekondigd dat dat wel het geval zou zijn. Mijn zus heeft
uiteindelijk het zeker voor het onzekere gekozen en nieuwe ticketten geboekt via een andere
luchtvaartmaatschappij. We kijken enorm uit naar haar komst. Er staat vanalles op het
programma:o.a. samen met haar de babykamer inrichten en natuurlijk ook zoveel mogelijk
genieten van de Amerikaanse kerstsfeer, die echt wel apart is.

Onze straat is al sinds vorig weekend (1 december) omgetoverd in een mooi verlicht
kerstlandschap. Ik hou echt van de Amerikaanse kerstverlichting. Soms een beetje overdreven,
maar toch best sfeervol. De temperaturen zijn echter ver van kerst-achtig. We zitten hier al de
hele maand november ver boven de normale temperaturen voor de tijd van het jaar en ook ver
beneden de normale hoeveelheid neerslag. Er is zelfs sprake van watertekort. Een probleem dat
zich meestal niet stelt in Belgie...

Ja, je hoort het: het leven gaat hier zn gewone gangetje. Van anthrax wordt er amper nog
gesproken. In postkantoren hebben de bediendes wel nog handschoenen aan en in sommige
bedrijven mogen de werknemers niet langer meer hun post zelf openen, maar op IBM is die regel
niet ingevoerd. De oorlog in Afghanistan is natuurlijk wel de dagelijkse focus van het nieuws en
de Amerikaanse vlaggen wapperen nog steeds aan huizen en op autos, maar de beelden van de
opruimwerken aan het World Trade Center worden zeldzamer, en kerstliedjes hebben de plaats
ingenomen van de patriotisch getinte liedjes. Er wordt weer veel over de economie en de beurs
gesproken en minder over angst voor aanslagen. Maar natuurlijk zijn er ingrijpende veranderingen
gebeurd. In Grand Central Station lopen nog steeds militairen rond om een oogje in het zeil te
houden, aan de ingang van IBM is nog steeds extra veiligheidscontrole, ... Het meest aangrijpend
is de laatste pagina van de New York Times, waar nog steeds dagelijks een 10-tal nieuwe fotos
en een korte levensbeschrijving worden afgedrukt van de slachtoffers van 11 september. Een
mooie manier om aan de talloze slachtoffers een gezicht te geven.

Aan iedereen een mooie kerst gewenst, waarin we dit jaar nog beetje harder dan andere jaren
hopen op vrede in de wereld...

Ria - Serge - en ?

-------

11 september 2001 nieuwsbrief

The day after: extra nieuwsbrief naar aanleiding van de gebeurtenissen van 11 september 2001

Dag vrienden,

eerst en vooral heel erg bedankt aan iedereen die ons een mailtje heeft gestuurd, ons of onze
ouders heeft getelefoneerd om te vragen hoe het met ons is. Serge en ik zijn ok. We begrijpen
natuurlijk wel de bezorgdheid na het zien van de verschrikkelijke TV-beelden.
De IBM-fabriek ligt gelukkig mijlenver van downtown Manhattan. (ongeveer 70 km) Ik heb er al
dikwijls over geklaagd dat IBM in the middle of nowhere is, waar er niks te beleven valt. Maar
gisteren was ik blij dat IBM ver van het hart van NY ligt.

Ook Columbia University ligt een eindje van het financiele centrum van NY. Het World Trade
Center ligt helemaal in het zuidelijke tipje van de stad, terwijl Columbia University helemaal
uptown ligt, grenzend aan Harlem. In een stad met de afmetingen van NY kan het verschil
tussen uptown en downtown een hele afstand betekenen. Ik schat dat de unief minstens 10
km van het financiele centrum ligt.

Op het moment dat de aanslagen gebeurde, was ik echter onderweg naar het Belgisch Consulaat
om Serges paspoort te laten vernieuwen. Ik had dat al een tijdje uitgesteld en aangezien het
gisteren een schitterende nazomer-dag was, besloot ik om daar eindelijk werk van te maken. Ik
zat op de trein richting Grand Central, het hartje van Manhattan, toen we van de conducteur te
horen kregen dat er omwille van een ongeluk geen metroverbinding was met downtown
Manhattan. Leek niks uitzonderlijks. Daarna herhaalde hij die melding en het ongeluk werd dan
ineens bestempeld als een incident, maar hij verzekerde ons dat de trein gewoon naar zijn
eindbestemming in Grand Central zou rijden.

Ondertussen krijgen enkele medepassagiers telefoontjes op hun cell phone en beginnen er zich
geruchten te verspreiden over 1 of 2 vliegtuigen die in het World Trade Center zouden gecrashed
zijn. Iemand spreekt over een terroristische aanslag. Ik denk bij mezelf die Amerikanen toch: ze
zijn altijd wantrouwig en zoeken achter elk ongeluk een terroristisch motief. Wie weet wat is er
waar van die geruchten, want Amerikanen houden ervan te overdrijven. Bovendien komt op dat
moment de journalist (mijn gemiste roeping) naar boven en begin ik notas te maken van alle
geruchten die ik rondom mij hoor en plan ik om zelfs eens te gaan kijken wat er gaande is.
Ondertussen begint een man die vlak achter mij zit en blijkbaar een radiootje bij zich heeft, ook te
spreken over een aanslag op het Pentagon in Washington. Ik denk: nu begint de geruchtenmolen
helemaal door te slagen, want dit kan toch niet.

We naderen New York en rijden over de Harlem River, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de
skyline en inderdaad, ik zie een reuzachtige wolk van rook over downtown Manhattan op deze
prachtige zonnige ochtend. Oei, blijkbaar toch iets serieus aan de hand. We stoppen op 125th
Street in Harlem,de halte die het dichst bij Columbia University ligt. De conducteur zegt dat
iedereen daar de kans krijgt om af te stappen en onmiddellijk een trein terug noordwaarts te
nemen. Ik blijf zitten, overtuigd om met eigen ogen te gaan kijken wat er gebeurt. Maar de trein
rijdt niet verder en de conducteur deelt mee dat hij niet de verantwoordelijkheid wil nemen om
ons verder te rijden, ondanks het feit dat hij officieel de toestemming heeft om ons tot in Grand
Central te rijden (wat een rit is door een tunnel van ongeveer nog 20 min.). Dus iedereen moet
van de trein. Paniek alom. Ondertussen zie je massas mensen toestromen in het relatief kleine
station aan 125th street, die allemaal uit de stad komen. De rookwolk boven de stad neemt
reuzachtige proporties aan. 3 minuten later vertrekt er een trein terug in de richting vanwaar ik net
kom. De trein zit stampvol. En daar tijdens die treinrit begin ik pas te beseffen dat er iets heel ergs
is gebeurd.

Ik sta het grootste gedeelte van de uur-lange treinrit recht en beleef de emoties mee van een 5-tal
mensen rond mij, die ik nooit zal vergeten. Iedereen probeert in paniek met zijn/haar cell phone
mensen te bereiken, maar de telefoons werken zo goed als niet. Enkele mensen slagen er toch in
om stukjes en brokjes nieuws op te vangen. De vrouw naast mij in haar groene mantelpakje was
samen met haar man op weg naar een zakenafpsraak in het World Trade Center. Hun afspraak
was om 10 uur en aangezien ze pas een kleine baby hadden, hadden ze wat langer uitgeslapen. De
vrouw probeert in alle paniek haar collegas in het gebouw te bereiken, zonder resultaat. Daarna
vangen we op dat 1 van de torens van het WTC zou ingestort zijn. De vrouw begint te huilen en
belt haar ouders om te laten weten dat ze ok is. Haar ouders zijn blijkbaar op TV de
gebeurtenissen aan het volgen en zeggen dat de beelden ongelooflijk zijn. De man die recht over
mij staat maakt zijn das los om lucht te happen en valt terplaatse bijna flauw. Als hij enkele
minuten later terug een beetje op zijn positieven is, vertelt hij dat zijn broer en schoonzus op de
95ste verdieping van het WTC werken en dat hij dus vreest dat ze dood zijn. Hij weet dat ze
allebei nog gebeld hebben vanuit het gebouw nadat het eerste vliegtuig erin was gevlogen, maar
nu dat het gebouw is ingestort, vreest hij dat ze er niet op tijd zijn uitgeraakt. Een andere vrouw is
in complete shock. Haar man werkt in het gebouw aan de overkant van het WTC en heeft haar
ook gebeld nadat het eerste vliegtuig erin was gevlogen. Hij belde haar om te zeggen dat hij nog
een tijdje terplaatse wilde blijven om hulp te bieden. Hij sprak van brand overal en mensen die uit
de toren sprongen. Ze vreest dat hij nu dus onder het puin ligt. Mensen huilen, pakken elkaar vast,
zeggen niets, roepen dat het oorlog is en dat ze die smerige islam-fundamentalisten moeten
uitmoorden. Amerikanen worden in dergelijke situaties altijd zeer patriotisch. Plots gaat het
allemaal over het verdedigen van het mooiste en beste land ter wereld tegen alle slechteriken.
Ikzelf zeg weinig. In dergelijke situaties houden buitenlanders beter hun mond.

Wanneer ik rond 11 uur terug thuis kom, staan er al twee paniekerige boodschappen op het
antwoordapparaat van een bezorgde schoonmoeder en moeder. Ik probeer hen te bellen, maar de
telefoonlijnen zijn overbezet. Ook Serge kan ik niet bereiken en e-mailen is ook niet mogelijk.
Na eindeloos veel proberen, krijg ik toch mijn ouders vast en stel hen gerust. Ze zijn al overstelpt
met telefoons van bezorgde buren en familie. De ouders van Serge hebben alles life op TV zien
gebeuren, want vader Biesemans was de ronde van Spanje op TV aan het volgen toen die plots
werd onderbroken voor dringende nieuwsberichten uit New York. Alhoewel iedereen in onze
familie goed weet dat we allebei redelijk ver van dat deel van NY zitten, zijn ze toch wat in paniek
blijkbaar. Ik denk ook dat het zo op afstand en door de TV-beelden allemaal erger lijkt en je
automatisch wat in paniek geraakt als je ons niet direct kan bereiken.

Ikzelf ben dan de hele namiddag aan de TV gekluisterd blijven kijken en kan de beelden gewoon
niet geloven. Na enkele uren kan ik eindelijk ook Serge bereiken, die toch ook wat ongerust was
omdat hij wist dat ik naar het consulaat op weg was. Op IBM werd er meegedeeld dat iedereen
die familieleden heeft die in het stad werken naar huis mag, maar eens dat Serge mij gehoord heeft
is hij gerustgesteld en blijft hij onverstoord verder werken tot half zeven, terwijl ik mij hier
behoorlijk zit op te jagen over alles wat er aan de gang is. Ik besluit dat het beter is voor mijn
eigen gezondheid en vooral voor de baby-in-de-buik dat ik niet meer verder kijk naar al die
vreselijke beelden. Ja, voor degenen onder jullie die het nog niet wisten: ik ben 4 maanden
zwanger. De zwangerschap verloopt uitstekend, maar gisteren zal de baby in de buik wel gevoeld
hebben dat de bloeddruk van de mama een pak hoger lag dan normaal.

De zomerzon en de stilaan mooi kleurende bomen die ik vanop ons terras kan zien, de rust in onze
straat, staan in schril contrast met alles wat er zich op enkele kilometers van hier afspeelt. Ik kan
het gewoon niet begrijpen. Van verderschrijven aan mijn doktoraat was gisteren totaal geen
sprake. Ik kreeg gelukkig -ondanks het overbezette telefoonnetwerk- enkele telefoontjes en kon
mijn hele verhaal doen aan mijn ouders en mijn schoonmoeder en ik kreeg ook telefoon van mijn
vriendin uit Londen. Ik maak me vooral zorgen over Tom, de man van een collega van Serge, ook
Vlamingen. Hij werkt voor een Price Waterhouse Coopers, een grote investeringsfirma, in
downtown Manhattan. An heeft sinds het ineenstorten van de torens niks meer van hem
gehoord.Rond een uur of zeven besluit ik uiteindelijk toch An te bellen en ik krijg tot mijn
opluchting Tom zelf aan de telefoon. Hij is veilig thuisgeraakt. We krijgen later op de avond ook
nog telefoon van Peter, een andere Vlaming die in Princeton, New Jersey woont, om te vragen of
we ok zijn. De kleine Vlaamse gemeenschap hier is dus plots ook heel erg bezorgd over elkaar.

De speech van Bush is zoals verwacht weinigzeggend en spreekt over freedom en evil en het
belangrijkst van al zegt dat ze geen onderscheid zullen maken tussen de terroristen zelf en
degenen die deze terroristen onderdak verlenen. Met andere woorden: als het Osaman Bin-Laden
is (de hoofdverdachte), dan gaan we ook gewoon de onschuldige burgers van Afghanistan
bombarderen. Een land dat al vele tientallen jaren geteisterd wordt door burgeroorlog, ellende en
armoede. Maar dat zal de Amerikanen geen barst kunnen schelen, want nu willen ze allemaal
oorlogje spelen en iemand de schuld geven.

De meest lachwekkende scene is de groep van senatoren en volksvertegenwoordigers die op de
trappen van het Capitool plots spontaan beginnen te zingen. Amerikanen! Op de radio zijn er
vandaag trouwens niks dan patriotische liedjes te horen gaande van Born in the USA van Bruce
Springsteen tot het vaderslandslied. Gisteren zonden heel veel TV-zenders niet uit en op de
andere zenders was er constante nieuwsberichtgeving, die voor 1 uitzonderlijke keer niet constant
werd onderbroken door reclamespots.

Ondertussen wachtte ik gisteren ook op nieuws van mijn beste vriendin Bieke, die uitgerekend op
een dag als deze, binnenmoest om te bevallen. Via mijn ouders kwam ik te weten dat er na 13
lange uren nog steeds geen baby was en dat het dus een keizersnee zou worden. Vanmorgend
telefoon met het nieuws dat bij Bieke en Filip een flinke dochter Sophie-Anne is geboren om half
tien gisterenavond, Belgische tijd. Eindelijk wat goed nieuws tussen al dat slechte nieuws!

Toen we deze morgend wakker werden, leken de begeurtenissen van gisteren allemaal op een
akelige droom, maar het is helaas de realiteit. Serge is gewoon gaan werken, maar de scholen zijn
gesloten en iedereen die in Manhattan werkt, blijft thuis. Je kan de stad alleen uit, niet in en de
meeste wegen zijn alleen voor de hulpdiensten open.

We hebben heel wat fotos van de New Yorkse skyline met de Twin Towers. Ze waren zowat het
meest herkenbare symbool van de rijkdom en macht van de stad. Ze staken er altijd bovenuit. Als
je er vlak onderstond, werd je helemaal duizelig als je probeerde omhoog naar de top te kijken.
New York zal nog niet direct op normale toeren draaien, maar New Yorkers zijn taaie mensen en
slagen er zich wel doorheen. Het is voor ons ook een beetje onze stad geworden en we zijn dus
ook een beetje aangeslagen.

Juni-nieuwsbrief

Het mooie weer zorgt ervoor dat we 's avonds en in het weekend minder tijd achter de computer
doorbrengen, waardoor het al een tijdje geleden is dat we nog een nieuwsbrief maakten. Maar hier
komen dan toch wat nieuwtjes.

Zullen we beginnen bij onze reis naar Californie eind april? Wel, dat was een echte meevaller. We
logeerden eerst 5 dagen in Napa Valley, dat samen met Sonoma Valley, zowat de meest bekende
wijnstreek van Amerika is. Vanuit San Francisco is het ongeveer anderhalf uur rijden. Het
conferentiehotel was erg luxueus en alhoewel het voor Serge hard werken geblazen was tijdens de
conferentie, was er dankzij het prachtige weer en omgeving toch vakantiestemming. Voor het
begin van de conferentie hebben we de hele vallei waarin verschillende tientallen wijnhuizen zijn
verkend. De meeste wijnhuizen zijn open voor bezoekers en er zijn enkele echt heel mooi
aangelegde landerijen bij, zoals de Robert Mondavi winery en de Coppola-Niebaum winery.
Natuurlijk hebben we ook wat wijn geproefd. Heel lekker, maar ook -zoals wijn hier overal in de
US- nogal prijzig.

Tijdens de conferentie ben ik er samen met een andere vrouw van een deelnemer aan de
conferentie op uit getrokken. Het allermooist was de Noord-Californische kust. Maar ook een
uitstapje naar Sonoma was de moeite waard. We bezochten er enkele historische gebouwen die
ons terugbrachten naar de tijd van de Missions, die eind 18de- being 19de eeuw door de Spaanse
regering werden opgezet als een manier om Californie in Mexicaanse handen te houden.

Na de conferentie reden we dan naar onze vrienden, Kris en Dominique, die ook uit Vlaanderen
naar de US zijn gekomen. We hadden hen sinds ons vertrek naar Amerika niet meer gezien en hun
dochtertje, Sara, nu al flinke peuter van 1,5 jaar, hadden we nog niet gezien. Heel binnenkort
krijgt Sara er trouwens een broertje of zusje bij.

We zijn vanuit San Jose eerst San Francisco gaan bezoeken, met een tussenstop op Stanford
University, dat een mooie campus heeft in Palo Alto. Onderweg zagen we verschillende namen
van bedrijven waarover we dagelijks horen in het beursnieuws. Het was erg duidelijk dat we hier
in Silicon Valley waren.

Terwijl overal onderweg de zon prachtig scheen, was San Franciso zelf, zoals dat naar 't schijnt
vaak gebeurt, gehuld in een dichte mist. Met de auto over de Golden Gate, het symbool van San
Francisco, rijden was echt indrukwekkend, ook al konden we door de mist de top van de brug niet
zien. Ook een ritje langs de bijzonder steile Lombard Street mag je zeker niet missen in San
Francisco.

De dag erna namen Kris en Dominique ons mee naar de 17-mile drive langs de kust in Monterey.
Schitterend! In Fishermans Warf waren we erg onder de indruk van de pelicanen die er
rondvliegen en de zeehonden die echt kabaal maken.

De manier van leven, de huizen, de bloemen, planten, het landschap, ... Het zag er allemaal heel
anders uit dan bij ons aan de East Coast.
Na onze trip naar Californie, stond er dan midden mei voor mij een bezoek aan Belgie op het
programma. Daar had ik ook heel erg geluk met het weer en heb ik dus volop van het
terrasjesleven -dat hier onbestaande is- kunnen profiteren. Ik heb er echt van genoten om zoveel
vrienden en familie weer eventjes terug te zien.

Toen ik terugkwam konnen Serge en ik samen van het verlengde Memorial Day weekend
genieten, dat hier het begin van de zomer inluidt en ook 1 van de erg weinige officiele feestdagen
is. Ondertussen is het dus weer volop BBQ-seizoen en zijn de aircos in de ramen geplaatst. Vorig
weekend zijn we al wat verkoeling gaan zoeken in de bossen. Maar tijdens onze hike hebben we
toch ook flink wat gezweet. Summertime is here!

Maart nieuwsbrief

Verrassingsbezoek aan Belgie

Enkele mensen wisten ervan, maar voor mijn ouders en mijn zus was ons bezoek eind februari een
echte verrassing. Dat was ook de bedoeling. De suprise voor de verjaardag van mijn moeder
was dus goed gelukt.
Ons verblijf was een familie-verrassing-gecombineerd-met-werk-en-vakantie. Elke dag was
druk bezet en het was dan ook veel te snel voorbij. Aan iedereen die ons heeft ontvangen, heel erg
bedankt en aan degenen die we deze keer niet hebben kunnen bezoeken, beloven beslist een
volgende keer langs te komen.

Londen

Ook het weekendje Londen op onze terugweg van Belgie naar New York was heel leuk.Dankzij
de gastvrijheid van mijn vriendin Maria konden we in het hartje van Londen overnachten. We
hebben er vertrouwde plekjes opnieuw opgezocht, maar ook veel nieuwe dingen gezien, want
Londen is behoorlijk veranderd sinds de tijd dat ik er woonde (dat is nu al 5 jaar geleden). Het is
zeker een aanrader voor een minitrip. Met de Eurostar ben je er in een mum van tijd. Zeker naar
Amerikaanse normen is Londen vanuit Belgie gewoon vlakbij de deur. Een van de meeste
opvallende nieuwigheden in Londen was het reuzerad (London Eye) dat ter gelegenheid van het
nieuwe millennium werd gebouwd. Jammer genoeg hebben we geen tijd gehad om er een ritje in
te maken. Moet zeker de moeite waard zijn. Maar we zijn wel een kijkje gaan nemen in het
vernieuwde en indrukwekkende gedeelte van het British Museum (met nog steeds gratis toegang).
We hebben ook gebruik gemaakt van een andere nieuwigheid, de express treinverbinding vanuit
Paddington Station (centrum) met de Heathrow luchthaven. Deze trein brengt je op amper 15
minuten van het centrum naar de luchthaven (en omgekeerd), terwijl dat vroeger alleen met de
metro of bus kon en meer dan een uur duurde. Ook heel comfortabel is het feit dat je al van in
Paddington station je bagage kan inchecken als je de Heathrow Express neemt (als je tenminste
met 1 van de deelnemende luchtvaartmaatschappijen vliegt, wat bij ons het geval was). Dus dan
hoef je niet meer aan je bagage te sleuren, wat echt wel handig was aangezien onze valies
superzwaar was, en bovendien moet je dan niet meer 2 uur op voorhand in de luchthaven zijn en
kan je dus langer in het centrum blijven.
We hadden zeker nog wat langer in Londen willen blijven om er nog langer in de uitstekende
boekenwinkels rond te snuizen, in de parken te genieten van het mooie weer (ja, we hadden
prachtig weer in Londen), etc. Maar onze reis had al sowieso een groot deel van de verlofdagen
van Serge opgeslokt, zodat we echt terug richting New York moesten. Zo heeft Serge dan zijn
verjaardag op het vliegtuig kunnen vieren.

nog steeds winter in New York

We hadden gedacht dat bij onze terugkomst het ergste van de winter voorbij zou zijn, maar niks
daarvan. Alhoewel de temperaturen al iets milder waren, kregen we toch enkele keren sneeuw en
werd er vorig weekend een recordbrekende sneeuw-blizard aangekondigd. Maar ik ben net op
tijd aan die sneeuwstorm ontsnapt, want ik ben enkele dagen geleden in Washington DC
aangekomen waar ik de rest van de maand zal doorbrengen. Het verslag van mijn belevenissen
hier in de Amerikaanse hoofdstad kan je lezen in de rubriek Live from Washington DC. Van de
ene reis in de andere, zo blijft het allemaal heel boeiend.

Januari 2001 nieuwsbrief

Eerst en vooral, aan iedereen die ons kerst- en nieuwjaarswensen stuurde, heel erg bedankt! Er
komen nu (eind januari!) nog steeds kaartjes toe bij ons, die al wekenlang onderweg zijn. Hoe de
post werkt, blijft een mysterie. Kaartjes die voor kerstmis gepost zijn, komen nu pas toe; terwijl
andere kaartjes er amper enkele dagen over doen. Maar of de wensen vroeg of laat toekomen,
maakt niet uit: het doet altijd plezier.

Sinds onze laatste nieuwsbrief is er weeral het 1 en ander te melden. We hebben de feestdagen
achter de rug. We hebben jullie allemaal wat extra gemist tijdens die periode, maar we hebben
toch ook echt genoten van onze kerstvakantie hier. Veel op restaurant geweest (moeten nu dus
dringend op dieet), enkele schitterende tentoonstellingen bezocht, en genoten van de kerstsfeer.
Het was een witte kerst, maar de volle lading sneeuw kwam enkele dagen later toen we op 30
december ongeveer een halve meter sneeuw kregen! De sneeuwstorm was goed op voorhand
aangekondigd, zodat we voldoende levensmiddelen in huis hadden en rustig konden binnen blijven
tot de banen waren vrijgemaakt. We zijn dus 1 dag niet uit het huis gekunnen, want toen heeft het
gewoon 12 uur aan een stuk gesneeuwd. Zoveel sneeuw hadden we nog nooit gezien! Het was
echt indrukwekkend. s Avonds, toen het was gestopt met sneeuwen, zijn we een wandeling in de
kraakverse sneeuw gaan maken. Overal de kerstverlichting en dan die enorm dikke laag sneeuw,
.... echt romantisch.Veel mensen in de buurt hebben snowblowers, wat op een grasmachine lijkt,
maar dan in plaats van gras de sneeuw wegdoet. Wijzelf moesten het met onze gewone snow
shovel stellen, wat eigenlijk gewoon een grote schop is. Maar onze buurman leende ons nog wat
gerief uit, onder andere om de sneeuw van de auto te krijgen. Op 31 december zijn we dus een
tijdje zoet geweest met ons uit te graven. Gelukkig hadden de meeste mensen vakantie en is de
electriciteit niet uitgevallen (wat vaak voorkomt als de sneeuw op de electriciteitsdraden
vastvriest). We hebben dus eigenlijk best genoten van die sneeuw.

We wonen nu al een maand permanent in een winterlandschap, want die grote laag sneeuw is
natuurlijk niet op 1-2-3 weggesmolten en het sneeuwt ook regelmatig een beetje bij. Neem daarbij
veel vriesweer met knalblauwe lucht en zon en je hebt prachtig winterweer. We hebben het dan
ook niet kunnen laten om een sneeuwman te maken. Maar niet alle mensen zijn zo enthousiast
over het weer. Dit is de tijd van het jaar waarin veel New Yorkers het winterweer ontvluchten en
een cruise boeken. Cruise-vakanties zijn hier erg populair. Ook exotische bestemmingen zoals de
Bahamas zijn erg in. Onze buren (van Italiaanse afkomst) hebben een hekel aan dit winterweer en
hebben er net twee weken vakantie in Hawaii opzitten. Tja, met het huurgeld dat ze aan ons
verdienen (het zijn onze huisbazen) kunnen ze zich dat natuurlijk veroorloven! Maar wijzelf
genieten van de winterpret.

De kerstvakantie was veel te snel voorbij. Serge is alweer helemaal bedolven onder het werk op
IBM en ik heb ook nog meer dan werk genoeg aan mijn doktoraat. Maar het heeft deugd gedaan
en we hopen dat jullie ook met veel nieuwe energie aan het nieuwe jaar zijn begonnen.

We zijn tijdens ons verlof ook enkele keren naar de biscoop geweest. Het verslag daarvan vind je
op onze pagina met het filmnieuws.

Januari 2002 Nieuwsbrief

Eerst en vooral aan iedereen een gelukkig 2002 gewenst! 2001 is een jaar dat zeker de
geschiedenisboeken in gaat door de gebeurtenissen van 11 september. Laat ons hopen dat 2002
voor meer positievere redenen zal herinnerd worden.

Voor ons belooft het alleszins een speciaal jaar te worden met de komst van een baby. We kijken
er erg naar uit. Op het moment van schrijven hebben we nog 6 weken voor de boeg tot de
officiele uitgerekende bevallingsdatum. Meer nieuws over hoe we ons voorbereiden op de komst
van een kindje, kan je lezen in het bolle-buik-dagboek.

Wij zijn voor het eerst gewoon thuis gebleven op oudejaarsavond en dat was ook best gezellig:
lekker gekookt, wat TV gekeken en vanuit de warme living mee afgeteld met de massa die op
Times Square in de kou stond. In Europa was het nieuwe jaar op dat moment al 6 uur oud.
Oudejaarsavond is 1 van die momenten waarop het uurverschil over de hele wereld mooi wordt
geillustreerd. Al in de late namiddag zagen we hier beelden op TV van de inzet van het nieuwe
jaar in Australie, China, daarna Rusland, West-Europa, een uurtje later Engeland en daarna was
het dan onze beurt.

Mijn zus Gerda was 2 dagen voor nieuwjaar alweer terug richting Belgie vertrokken. Haar bezoek
(21 tot 29 december) was veel te snel voorbij, maar we hebben toch allerlei leuke dingen samen
kunnen doen. Het werd hier -in tegenstelling tot vorig jaar- wel geen witte kerst, maar er was toch
behoorlijk wat kerstsfeer met alle verlichting aan de huizen. Tot nu toe is de winter hier heel mild
geweest, met nog maar 1 keer een laagje sneeuw. Maar het ergste gedeelte van de winter komt
meestal pas januari-februari.

We zijn met Gerda een paar keer naar New York city geweest. Wie gedacht had dat de toeristen
zouden thuisblijven dit jaar uit angst voor aanslagen, heeft het echt bij het verkeerde eind. Het was
gewoonweg superdruk in t stad. Wel was het opvallend dat de meeste toeristen blijkbaar
Amerikanen waren. Er waren duidelijk minder toeristen uit Europa. Veel Amerikanen waren dus
ingegaan op de promoties die hotels en vliegtuigmaatschappijen aanboden om de kerstperiode in
New York door te brengen.
We zijn natuurlijk een kijkje gaan nemen aan de grote kerstboom met zijn 30.000 lichtjes aan
Rockefeller Center en we zijn ook naar een Broadway-musical geweest (Les Miserables). Aan het
kerstshoppen op 5th Avenue hebben we niet meegedaan: dat is een beetje te duur! Maar we zijn
wel wat gaan shoppen in de plaatselijke winkelcentra, waar dit jaar al voor kerstmis solden
werden gehouden.
Op Kerstavond hebben we zelf gekookt en we waren er zelfs in geslaagd om in de Franse
patisserie hier in Mount Kisco gebak te vinden dat helemaal naar kerststronk smaakte. Ja,
lekkernijen die naar thuis smaken zijn hier niet altijd even gemakkelijk te vinden, maar als we ze
vinden, genieten we er dubbel van. Gerda had ons trouwens voorzien van een nieuwe voorraad
Belgische chocolade.
Daarnaast heeft Gerda ook prachtig werk gemaakt van het sjabloneren van de muur van de
babykamer.
Blijkbaar waren we heel braaf geweest, want Santa Claus had heel wat pakjes onder onze
kerstboom gelegd (die via Belgie naar hier waren gekomen). Het grootste gedeelte van de pakjes
was al voor de baby-op-komst, die dus al flink verwend werd.

Waarschijnlijk wordt dit de laatste nieuwsbrief voor de komst van de baby. Hou onze website in
de gaten voor geboortenieuws!

Ria

- Serge - en - ? -







November 2001 nieuwsbrief


De bombardementen boven Afghanistan, Amerikaanse vlaggen overal, beelden van Ground
Zero rond het World Trade Center,... het lijkt allemaal een dagelijkse routine te worden.
New York herstelt langzaam maar zeker van de shock. Er is een nieuwe burgemeester verkozen,
die op 1 januari het roer overneemt van Rudi Guilliani; de metros en treinen zitten zoals altijd
vol; de winkels en restaurants zijn open voor business as usual, maar er zijn opvallend veel
minder toeristen in de Big Apple. Maar dat heeft ook aangename kanten, want zo kunnen de New
Yorkers zelf weer terug helemaal leren genieten van alles wat de stad te bieden heeft.

Voor de dappere toeristen die toch komen heeft het ook voordelen, want overal zijn de wachtrijen
korter. Ik denk niet dat Werner en Kevin, onze bezoekers tijdens de herfstvakantie, veel hinder
hebben ondervonden van de gevolgen van de aanslagen, behalve dan dat ze niet op het
Vrijheidsbeeld zijn kunnen gaan omdat dat voor veiligheidsredenen is afgesloten. Maar ze zijn er
alleszins toch met de boot kunnen rondvaren. Om naar het panoramadek van de Empire State
Building te gaan (dat nu opnieuw het hoogste gebouw van New York is), was er in tegenstelling
tot anders geen urenlange wachtrij en het was mooi helder weer, zodat we optimaal van het
uitzicht konnen genieten. Ze hebben ook de nodige hoeveelheid hamburgers en pizza kunnen eten
en zijn zoals alle bezoekers een beetje geschrokken van hoe duur hier alles is. De week is voorbij
gevlogen en ik denk dat ze allebei nog zin hebben om nog een keer terug te komen. Het was voor
ons heel plezant om hen te ontvangen, want al onze andere bezoekers die hadden geboekt voor
september en oktober hadden hun reisplannen afgelast, wat we heel jammer vonden. We hopen
erop dat die andere gasten hun bezoek niet definitief is afgelast, maar eerder is uitgesteld tot een
latere datum.

Ikzelf heb van mijn bezoek aan Belgie echt genoten, ook al bleef het met de perikelen rond
Sabena en de gespannen internationale toestand tot de laatste minuut spannend of ik wel zou
kunnen gaan. Tegen de verwachtingen in, was de controle op de luchthaven niet echt veel
strenger dan anders. Er liepen wel enkele soldaten rond, maar alles verliep heel vlot. Er was
opmerkelijk meer discipline bij de passagiers, wat ervoor zorgde dat ik echt in de kortste tijd ooit
heen en weer ben gereisd, zonder vertraging, zonder lange wachttijden voor bagage en
immigratie- en douanecontrole. Eigenlijk een heel positieve ervaring dus.

Tijdens mijn verblijf in Belgie werd ik echt in de watten gelegd door mijn ouders en zus, die het
bijzonder fijn vonden om mij in levende lijve zwanger te zien. Ik voelde me prima en heb dan ook
een heel druk schema kunnen afwerken tijdens die 2 korte weken. Aan iedereen die ik niet heb
kunnen bezoeken: een volgende keer komen jullie beslist aan de beurt en dan mag je ons met zn
drietjes verwachten!

Eind september zijn we -naar jaarlijkse traditie- een weekendje de bossen ingetrokken om te gaan
hiken en van de kleurenpracht van de bomen te genieten. Deze keer trokken we naar een
afgelegen deel van de Adirondack Mountains. Het was zalig om een weekend lang weg te zijn van
CNN-nieuws en van de natuur te genieten.

Voor de rest tellen we stilaan af naar het verlengde Thanksgiving weekend (22-25 november). De
Halloweenversiering is weer opgeborgen tot volgend jaar, en de kerstversiering duikt stilaan
overal op. We gaan dit jaar proberen om zelf een echt Amerikaans Thanksgiving diner in elkaar te
steken. Daarover in een volgende nieuwsbrief beslist meer.

Als alles in orde komt met de vliegtuigticketten, mogen we in de kerstperiode het bezoek van mijn
zus Gerda verwachten. Ze is al een vaste klant, want het zal haar derde bezoek zijn.

De vorderingen van de zwangerschap kan je volgen in het Bolle Buik Dagboek.


-----
Nieuwsbrief november

De voorbije maanden zijn erg druk geweest. Van 26 augustus tot 3 september kwamen mijn ouders op bezoek. En even later was het dan weer mijn beurt om op reis te gaan. Ik ben van 18 september tot 9 oktober naar Moskou geweest. Het was de bedoeling dat ik op de terugweg van Moskou naar New York, een tussenstop van een paar dagen in Belgie zou maken. Maar die paar dagen zijn dan meer dan een week geworden. Terwijl ik in Moskou zat, werd ook plots beslist dat Serge voor IBM naar een conferentie van Imec werd gestuurd in Belgie, wat natuurlijk goed uitkwam, want het betekende dat hij me al in Belgie stond op te wachten toen ik uit Moskou aankwam. We zijn dan samen van 10 tot 19 oktober in Belgie geweest. Maar het was echt geen vakantie, zoals we die hadden gepland. In tegendeel, het was behoorlijk frustrerend om tot twee keer toe onze terugvlucht te moeten verplaatsen. Maar het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen en de papieren voor onze green card zijn allemaal in orde geraakt op de Amerikaanse ambassade in Brussel.

Toen we eindelijk terug in New York waren,stonden we minder dan 48 uur na onze aankomst alweer op de luchthaven om de ouders van Serge op te halen. Zij zijn komen logeren tot 31 oktober. En nu zijn we dan eindelijk na een lange aaneenschakeling van bezoek krijgen en zelf reizen terug op het "gewone" schema. Hieronder een iets uitgebreider verslag van al die gebeurtenissen:

*het bezoek van mijn ouders (26 aug. - 3 sept.)
Ik wilde het niet geloven tot het moment dat ik ze uiteindelijk op de
luchthaven zag aankomen. Ja, mijn moeder had eindelijk haar
vliegangst overwonnen. Haar verlangen om ons eens te komen
bezoeken bleek uiteindelijk groter dan haar schrik en de vlucht was
heel vlot verlopen. Ze hebben tijdens hun verblijf aan levende lijve
kunnen voelen wat New Yorks zomerweer betekent: warm, vochtig,
plakkerig en af en toe een fikse knetterende onweerswolk die nooit
echt veel regen met zich meebracht. Gelukkig is er overal
airconditioning op de bussen en hebben we met de fris gekoelde
stadsbussen zowat heel New York doorkruist en ondertussen aan
"sightseeing" gedaan. We hebben hen zoveel mogelijk van de
Amerikaanse (New Yorkse) cultuur laten zien: BBQ, gaan ontbijten
in een "diner", koffie drinken uit plastic bekertjes, gaan shoppen voor
jeans en sportschoenen, gaan inkopen doen wanneer in Belgie de
winkels al lang gesloten zijn, ...
En we hebben natuurlijk ook alle toeristische plekken bezocht: naar
het Vrijheidsbeeld gaan varen, de beurs van Wall Street bezocht,
etc. Ze waren onder de indruk van de gebouwen, maar het was
minder "benauwend" tussen de wolkenkrabbers dan ze hadden
gedacht. Mijn moeder amuseerde zich met het "mensenkijken", ook
1 van mijn favoriete hobbies in New York want je ziet hier werkelijk
alle mogelijke types van mensen. Mijn vader had al snel het stadsplan
van Manhattan onder de knie en heeft zich een verrekijker aanschaft
om alle gebouwen nog beter te kunnen bekijken (en ook omdat
dergelijke dingen hier goedkoper zijn dan in Belgie).
We hebben met hen ook de streek rond Pleasantville verkend en ze
waren (net als al onze bezoekers) aangenaam verrast over het feit dat
het hier zo een groene streek is.
Moe, maar heel content, vertrokken ze weer richting Belgie met veel
foto's en verhalen om aan iedereen te vertellen.
----

Augustus-nieuwsbrief

De zomer is hier dit jaar niet zo fantastisch als vorig jaar, tenminste wat het weer betreft. Vorig jaar hadden we nu al maanden aan een stuk droogte en steeg het kwik regelmatig boven de 90 graden F. Dit jaar is het weer veel wisselvalliger, met op tijd en stond een regenbui en bewolking. Maar het blijft toch nog steeds pakken beter dan een doorsnee Belgische zomer en vooral als we horen dat het daar in Belgie al heel wat heeft geregend deze zomer.

Op het politieke vlak is het hier deze zomer alvast geen komkommertijd. De conventies van de Republikeinen (in
Philadelphia) en deze week van de Democraten (in L.A.) eisen alle media-aandacht op. Wat vooral opvalt bij het bekijken
van die conventions, is hoe politiek hier echt een "show" is. We zullen nog veel politiek entertainment mogen verwachten in de komende maanden voor de presidentsverkiezingen.

In juli kregen we mijn zus Gerda voor een tiental dagen op bezoek.We hebben samen heel de Big Apple verkend en ik heb
zelfs nog heel wat plekjes ontdekt die ik nog niet had bezocht. Maar dat is misschien wel normaal, aangezien je als je hier
woont natuurlijk niet elke dag op toeristische uitstap gaat in New York. We zijn met haar ook een weekendje noordwaarts
getrokken naar Saratoga Springs, een charmant toeristisch stadje op een paar uur rijden van hier, dat vooral bekend staat
voor minerale bronnen en vroeger een kuuroord was voor de rijken. Er staan enkele prachtige historische hotels en je kan
je er nog steeds laten verwennen met massages en mineraalbaden (dat laatste hebben we ook uitgeprobeerd en was echt
een hele belevenis!). We hebben ook op z'n Amerikaans geshopt en Gerda is dus richting Belgie terug vertrokken met
nieuwe sportschoenen en een collectie jeansbroeken. Het was veel te snel voorbij, maar er zijn gelukkig foto's om als
herinneringen te koesteren...

En nu is het uitkijken naar het langverwachte bezoek van mijn ma en pa, die aankomen op 26 augustus! Een verslagje van
hun bezoek mag je verwachten in onze volgende nieuwsbrief.

-----

Juli-Nieuwsbrief


Het grote juli-evenement voor heel Amerika is beslist Independence Day, die op 4 juli wordt gevierd. Dit jaar
betekende dat voor de grote meerderheid van Amerikanen een superlang weekend, aangezien 4 juli op een dinsdag
viel en op de meeste plaatsen op maandag de brug werd gemaakt. Dat is hier echt niet evident. Er wordt hier niet met
vakantiedagen gegooid en officiele feestdagen zijn er ook al niet teveel. Dus moesten we ervan profiteren dat we 4
dagen op een rij vrij hadden.
Wij hebben het lange 4th-of-July weekend doorgebracht in Philadelphia. Om de verkeerschaos die elke vierde juli
met zich meebrengt op de wegen en op de luchthavens te vermijden zijn we er met de trein naartoe gereisd, wat heel
vlot verliep (in totaal ongeveer 2,5 uur onderweg). Philadelphia leek de ideale keuze voor onze trip vermits het precies
daar was dat in juli 1776 de Amerikaanse onafhankelijkheid werd uitgeroepen. Het was daar dat Benjamin Franklin,
Thomas Jefferson, John en Samuel Adams, George Washington en andere "wijze mannen" de
onafhankelijkheidsverklaring opstelden, en Philadelphia deed zelfs enkele jaren als hoofdstad dienst.
In tegenstelling tot New York, ontvangt Philadelphia toeristen met open armen. In het informatiecentrum wordt om het
half uur aam bezoekers gratis de film "Independence" getoond waarin de geschiedenis tot leven wordt gebracht.
Daarna kan je een uitgestippelde wandeling volgen door het historische gedeelte van de stad. Charmante straatjes en
kasseipaadjes (wat een Europees gevoel!) brengen je naar de Independence Hall, de Congress Hall, de eerste bank
van Amerika, Franklin Court (Benjamin Franklin is echt de lokale held), een oude drukkerij waarin wordt
gedemonstreerd hoe de onafhankelijkheidsverklaring werd gedrukt, enz. Met het verkennen van de historische wijk
waren we meteen al een hele dag zoet. Gelukkig waren er genoeg bankjes en groene pleintjes om af en toe even te
rusten want het was meer dan 35 graden! Er is natuurlijk ook de beroemde Liberty Bell, die in een glazen gebouw
wordt tentoongesteld. Om te begrijpen waarom de Amerikanen in een eindeloze rij onder de brandende zon staan aan
te schuiven om die klok te bezoeken (terwijl je ze gewoon door de glazen wand van het gebouw kan bekijken!) moet
je waarschijnlijk Amerikaan zijn. Misschien geeft het de patriotistische Amerikanen een enorme kick om die klok aan
te raken?!
Ja, ze kunnen op dat vlak echt de fanatiekelingen uithangen. Vooral rond 4 juli neemt het anders al hoge gehalte van
vaderlandsliefde soms onbegrijpelijke proporties aan. Je ziet overal mensen met T-shirts met de Amerikaanse vlag
erop, kindjes die enthousiast met vlaggetjes wapperen en ik heb zelfs een mevrouw in een kleed met de Amerikaanse
vlag erop gezien. In elke stad en dorp wordt traditioneel een 4th-of-July optocht gehouden waarin veteranen worden
onthaald als helden. Daarnaast betekent Independence Day ook BBQ, familiereunies en ... VUURWERK! Alhoewel
het verboden is om zelf vuurwerk af te schieten, konden we in onze tuin vanaf valavond de hele avond langs alle
kanten geknetter en geknal horen. In New York werd een ongelooflijk spectacualair vuurwerk georganiseerd. Maar
omdat we na onze Philadelphia-uitstap geen zin hadden om in New York door de massa te gaan hossen, hebben we
dat vuurwerk gewoon op TV bekeken. Het was echt indrukwekkend, maar vrienden vertelden ons ook dat het een
nachtmerrie was om na de afloop van het vuurwerk uit het stad te geraken. Niet verwonderlijk als je weet dat er 4
miljoen mensen voor het evenement werden verwacht.
We hebben in Philadelphia niet alleen veel opgestoken over de Amerikaanse geschiedenis. We hebben er ook van
Europese kunst genoten. Net buiten de stad stelt de Barnes Foundation de prive-collectie van een rijke Amerikaanse
industrieel nu op beperkte openingstijden open voor het publiek (je moet op voorhand reservaties maken). Het ene
meesterwerk hangt er naast het andere. Het is de grootste verzameling impressionistische schilderijen buiten Parijs.
Vooral Renoir en Cezanne zijn er goed vertegenwoordigd, maar ook Matisse, Monet, Modigliani,... Gewoonweg
schitterend! En dan is er nog het reuzachtige Philadelphia Museum of Art (heb je de scene in de Rocky film gezien
waarin Stallone de trappen van dit museum oprent?), 1 van de grootste musea ter wereld, waar je best op voorhand
beslist welke afdeling je wil bezoeken, want is onmogelijk om alles te zien. Wij hebben er vooral de prachtige werken
van "onze" Vlaamse meesters bewonderd in de afdeling Europese kunst 1500-1700.
Naast al die geschiedenis en cultuur heeft Philadelphia ook heel wat goeie restaurants en gezellige cafe's. De stad is
veel kleiner dan New York en dat maakt het mogelijk om heel veel te voet te doen en wie een overzicht over de stad
wil hebben, moet beslist de lift nemen naar de toren van de City Hall. Een belevenis op zich met een liftwachter die
uiterste discipline eist!
Na al dat stappen door de stad in de hete zomerzon, deed het deugd om wat te relaxen in het openluchtzwembad van
het hotel. Je hoort het: we hebben er van genoten. Helaas duren mooie liedjes niet lang en vlogen de 4 dagen voorbij.
We hebben niet meteen andere vakantieplannen in het vooruitzicht, maar morgen komt mijn zus Gerda toe en ze blijft
hier een week logeren. Eind augustus gaan ook mijn ouders eindelijk de tocht over de grote plas wagen. Dat bezoek
uit Belgie brengt dus voor ons ook zeker vakantiesfeer mee. In de zomerperiode is er hier trouwens altijd iets te
beleven. We maken regelmatig uitstapjes tijdens het weekend. En we doen natuurlijk ook vaak BBQ in onze tuin,
daarbij de zon en een pina-cola of margarita (de favoriete zomerdrankjes hier) ,.... en dan lijkt het vele werk op IBM
en voor het doctoraat voor eventjes heel ver weg!